«مشروعیت» دارای معانی متعددی است. در اصطلاح رایج منظور از مشروعیت(Legitimacy) این است که براساس چه ملاک و با اتکا به چه منبع یا منابعی، اِعمال قدرت و حاکمیت توجیه می‏شود. به عبارت دیگر مشروعیت؛ یعنی اینکه:
    1. حکومت و حاکمان بر چه اساسی می‏توانند احکام و قواعد الزام‏آور صادر کرده و به اجرا گذارند.
    2. جامعه بر چه اساسی موظف است از قواعد الزام‏آور حکومت پیروی کند.
    با این توضیح روشن می‏شود که مراد از «مشروعیت ولایت فقیه» این است که ولی فقیه «مشروعیت» خود را از کجا کسب می‏کند؛ یعنی، چه منبعی حاکمیت او را توجیه نموده و او را مجاز می‏دارد که در امور اجتماعی تصرف کند و لزوم اطاعت از او را موجّه می‏سازد.
    پاسخ مشهور فقهای شیعه در برابر پرسش‏های فوق، این است که منبع مشروعیت ولایت فقیه «نصب الهی» است؛ یعنی، از ادله دینی استفاده می‏شود که شارع ولی فقیه را در زمان غیبت معصوم، برای رهبری جامعه اسلامی نصب کرده و مسلمانان را به اطاعت از او فراخوانده است. ادله ولایت فقیه غالباً بر چنین چیزی دلالت دارند.